W najbliższą niedzielę, 5 lipca o 6:29 nastąpi półcieniowe zaćmienie Księżyca. Zjawisko będzie widoczne w całej Ameryce Południowej, w środkowej i wschodniej części Ameryki Północnej, w zachodniej Afryce, we wschodniej części Oceanu Spokojnego oraz prawie na całym Atlantyku. W pozostałej części Afryki, w zachodniej Europie, na północnym Atlantyku i w południowo-zachodniej części Oceanu Indyjskiego można je podziwiać przy zachodzie Księżyca, a w pozostałej części Ameryki Północnej (z wyjątkiem Alaski) oraz na środkowym Pacyfiku przy wschodzie Księżyca. W Polsce nie będzie ono widoczne.

Zaćmienie Słońca 21 czerwca będzie wyjątkowe. Pas fazy obrączkowej zaćmienia rozpocznie się o godzinie 4:48 w Kongu, a potem – kierując się na wschód – przejdzie przez środkową Afrykę. Cień Księżyca przetnie Zair, Sudan, Etiopię Erytreę, Jemen, Oman, Pakistan, Indie, Chiny i Tajwan.

Częściowe fazy zaćmienia będą widoczne w całej Afryce, południowo-wschodniej Europie, w prawie całej Azji, w północnej Australii, w północnej części Oceanu Indyjskiego oraz na zachodnim Pacyfiku. Jest to 36 (z 70) zaćmienie w cyklu Saros 137.
W Polsce zjawisko będzie widoczne wyłącznie na południowo-wschodnich krańcach Bieszczad, jako zaćmienie częściowe o bardzo małej fazie. Rozpocznie się w najdalej na południowy wschód wysuniętym krańcu naszego kraju o 5:38, zakończy o 5:53.

Niewątpliwie bieżący rok rozpoczęło wyjątkowe pod względem astrologicznym zjawisko: zaćmienie Księżyca w Raku, któremu towarzyszyła koniunkcja Saturn/Pluton. Jak pisałam w poście z końca grudnia: Nadchodzący rok rozpocznie się z przytupem –
jak w filmie Hitchcocka: na początek trzęsienie ziemi, a potem napięcie rośnie!
No i faktycznie wzrosło! Wszyscy przekonaliśmy się o tym na własnej skórze. Proces transformacji nabrał niesamowitego tempa
i rozmiaru. Świat nie będzie już taki sam, jak wcześniej, nie ma powrotu do tego, co było.
Ewidentnie dokonuje się zapowiadana od dłuższego czasu „transformacja struktur”. Samo słowo transformacja oznacza przekształcenie jednej formy w inną, po uprzedniej śmierci tej pierwszej. Stara jakość umiera, aby mogła narodzić się nowa.
Ani chybi jest to bolesne.